03 julho 2015

pragmatismo alemão

(não, este post também não é sobre a Grécia)


Durante as férias na Costa Rica, na Páscoa, ouvimos repetidamente esta canção. Eu andava em modo poupança de neurónios: saboreava-lhe o ritmo e já me bastava. Até que um dia em que estava mais desperta reparei na letra, e me surpreendi por um pragmatismo tão inesperado no nosso mundo sôfrego de superlativos.




Tradução rapidíssima da primeira estrofe:

Deixa-nos ficar na nuvem quatro
Porque na nuvem sete perdemos demasiadas coisas
Já lá estive uma vez, caí de muito alto
É melhor na nuvem quatro, contigo, do que em baixo e de novo só



Há muitos, muitos anos, o Lluis Llach já sabia que o caminho se faz pela nuvem 4, e não pelo sétimo céu:




(...)

Si vens amb mi

No demanis un camí planer
Ni estels d'argent
Ni un demà ple de promeses sols
Un poc de sort
I que la vida ens doni un camí
Ben llarg

I així pren, i així pren
Tot el fruit que et pugui donar
El camí que poc a poc escrius
Per demà
Que demà, que demà
Mancarà el fruit de cada pas
Per això malgrat la boira cal
Caminar


Aos vinte anos sabia de cor a canção do Lluis Llach. Aos cinquenta, sei que não tinha razão. O caminho continua a dar frutos novos, e o sétimo céu é um baixo contínuo que toca em surdina na nuvem quatro.

A Jetsunma Tenzin Palmo explica a origem da confusão:





**

O texto completo da "Wolke 4", em alemão:


Lass uns die Wolke vier bitte nie mehr verlassen
Weil wir auf Wolke sieben viel zu viel verpassen
Ich war da schon ein Mal, bin zu tief gefallen
Lieber Wolke vier mit Dir als unten wieder ganz allein

Ziemlich gut, wie wir das so gemeistert haben
Wie wir die großen Tage unter kleinen Dingen begraben
Der Moment der die Wirklichkeit maskiert
Es tut nur gut zu wissen, dass das wirklich funktioniert

Lass uns die Wolke vier bitte nie mehr verlassen
Weil wir auf Wolke sieben viel zu viel verpassen
Ich war da schon ein Mal, bin zu tief gefallen
Lieber Wolke vier mit Dir, als unten wieder ganz allein

Hab nicht gesehen, was da vielleicht noch kommt
Was am Ende dann mein Leben und mein kleines Herz zerbombt
Denn der Moment ist das, was es dann zeigt, dass die Tage ziemlich dunkel sind
Doch Dein Lächeln bleibt. Doch Dein Lächeln bleibt…

Lass uns die Wolke vier bitte nie mehr verlassen
Weil wir auf Wolke sieben, viel zu viel verpassen
Ich war da schon ein Mal, bin zu tief gefallen

Lieber Wolke vier mit Dir als unten wieder ganz allein
Lieber Wolke vier mit Dir als unten wieder ganz allein
Lieber Wolke vier mit Dir als unten wieder ganz allein


1 comentário:

Lucy disse...

Oh como amava (amo) o Lluis Llach...
... malgrat la boira cal caminar